คนป่าเถื่อน adj คือ

• คนที่ไม่นับถือศาสนาคริสต์หรือยิว
  คนที่ไม่ยอมเชื่อว่ามีพระเจ้า
  คนนอกศาสนา
  คนนอกศาสนา adj
  ผู้ไม่เชื่อ
  พวกนอกศาสนา

• คน     ๑ น. มนุษย์. ๒ ก. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ
• คนป่า     คนดอย คนป่าเถื่อน คนเถื่อน มิลักข มิลักขะ มิลักขู คนที่ชอบอาศัยอยู่ในป่า คนดง อนารยชน ชาวป่า ซาไก เงาะ เซมัง
• คนป่าเถื่อน     n. คนที่ยังไม่เจริญ, คนไร้อารยธรรม ชื่อพ้อง: คนเถื่อน ตัวอย่างการใช้: จิตใจของเขายังเป็นพวกคนป่าเถื่อนอยู่จึงโหดเหี้ยมขนาดนี้
• ป่า     น. ที่ที่มีต้นไม้ต่าง ๆ ขึ้นมา, ถ้าเป็นต้นสัก เรียกว่า ป่าสัก, ถ้าเป็นต้นรัง เรียกว่า ป่ารัง, ถ้ามีพรรณไม้ชนิดใดชนิดหนึ่งขึ้นอยู่มาก
• ป่าเถื่อน     ว. ห่างไกลจากที่อยู่ของคน, ยังไม่เจริญ; ทารุณโหดร้าย.
• เถื่อน     น. ป่า เช่น เข้าเถื่อนอย่าลืมพร้า. ว. ห่างไกลจากที่อยู่ของคน, ห่างไกลจากความเจริญ, มักใช้ประกอบคำ ป่า เป็น ป่าเถื่อน; ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย เช่น
• อน     อะนะ- เป็นคำปฏิเสธ แปลว่า ไม่, ไม่ใช่, ใช้ประกอบหน้าศัพท์บาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้นด้วยสระ เช่น อาทร = เอื้อเฟื้อ, อนาทร = ไม่เอื้อเฟื้อ. ( ดู อ ๒
• adj     ผู้ที่อ่อนแอ ผู้มีจิตใจอ่อนแอ ผู้มีสุขภาพอ่อนแอ
• คนป่วย adj    คนเจ็บ
• คนเถื่อน    1) n. คนที่อยู่ในป่าในดงซึ่งห่างไกลความเจริญ ชื่อพ้อง: คนป่า, คนดง, คนดอย ตัวอย่างการใช้: ความกลัวของคนเถื่อนที่ถึงกับนั่งไหว้รูปปั้นนั้น ไม่ใช่ความโง่เขลาแต่อย่างใด 2) n. คนนอก
• ยาเถื่อน    ยากลางบ้าน ยาบรรจุเสร็จ ยาแผนโบราณ
• ซึ่งป่าเถื่อน    ซึ่งไร้อารยธรรม ซึ่งไร้มารยาท ซึ่งไร้วัฒนธรรม
• ยังป่าเถื่อน    บรรพกาล สมัยแรก
• สินค้าเถื่อน    n. สินค้าที่ลักลอบนำเข้ามาในประเทศโดยมิได้ผ่านการเสียภาษี , ชื่อพ้อง: ของเถื่อน คำตรงข้าม: สินค้าถูกกฎหมาย, ของถูกกฎหมาย ตัวอย่างการใช้: ศุลกากรสามารถตรวจจับไม้เถื่อนและสินค้าเถื่อนได้เ
• เหล้าเถื่อน    กลั่นขายหรือขนส่งเหล้าเถื่อน การพูดหรือความคิดที่เหลวไหล